Tom van Weert: ‘Ik herinner me alleen maar positiviteit bij Excelsior’

Met 24 doelpunten in twee Eredivisieseizoenen heeft Tom van Weert een bijzondere plek in de clubgeschiedenis van Excelsior. Ook voor de spits zelf was Kralingen een belangrijke basis voor zijn carrière, die hij al enkele jaren in Griekenland voortzet. “Als je als speler van Excelsior twee doelpunten maakt in De Kuip, vestig je een naam als spits.”

Tom van Weert speelde vijf jaar voor FC Den Bosch toen tegen het einde van het seizoen 2012-2013 het noodlot toesloeg. Hij scheurde zijn voorste kruisband af en pas een jaar later stond hij weer op het veld, toen hij nog bijna Excelsior uit de play-offs knikkerde. Niet veel later droeg hij in de Eredivisie zelf het rood-zwarte shirt.

“Ik scoorde veel, waardoor ik mijn ambities ging bijstellen. Tijdens de revalidatie heb ik mezelf voorgehouden dat ik eerst fit moest worden en dat de rest later kwam, maar ik had constant een dieper gevoel dat ik nog altijd Eredivisie kon gaan spelen. Ik was jong en voelde me goed. Dus ik dacht: als ik dadelijk fit ben, zit ik snel weer op een goed niveau en kan ik die stap alsnog maken.”

Niet lang nadat Van Weert de keuze had gemaakt om zijn contract bij FC Den Bosch niet te verlengen en hij revalideerde bij de beloften, zat een enthousiaste delegatie uit Kralingen op de tribune. “Excelsior wist ook dat ze een jaar daarvoor me niet konden halen, maar door die blessure was die mogelijkheid er ineens wel, dus gingen ze me bekijken.”

Goed elftal
In Kralingen kreeg Tom van Weert de lastige taak om de vertrokken topscorer Lars Veldwijk te doen vergeten. Dat deed hij met verve, want Excelsior verraste vriend en vijand. “We hadden echt een goede seizoenstart en dan is het vertrouwen groot. We hadden een relatief onervaren elftal voor de Eredivisie, maar wel een goed elftal met goede karakters, die met een goede trainer en met een goed strijdplan liet zien dat het op Eredivisieniveau aardig meekon en vooral in thuiswedstrijden lastig te verslaan was. Er zat zoveel motivatie en positiviteit in de club en de groep.”

“We speelden in de beker tegen NAC en wonnen echt heel ruim (6-0, red.). Dat waren wedstrijden waarna je dacht: als we een degradatiekandidaat op deze manier oprollen, waarom zouden we ons druk maken over degradatie? We zijn nooit echt in de problemen gekomen. Elke keer als we misschien een beetje naar beneden moesten kijken, haalden we weer een goed resultaat. Ik kan me van dat seizoen alleen maar positiviteit herinneren. Mijn eerste jaar op Eredivisieniveau, een ontzettend leuk en goed elftal, een goede band met de staf én we draaiden goed.”

Het waren de beginjaren van vijf jaar Eredivisie, waarin de selectie in de eerste vier seizoenen met een biertje in de hand op Ibiza de play-offs kon volgen. Een zeldzaamheid in de Kralingse historie, waarmee Van Weert deel uitmaakte van een bijzondere generatie. Verbroedering in de ploeg droeg eraan bij dat Excelsior in die jaren geregeld boven zichzelf uitsteeg. Zelf trok Van Weert veel op met Kevin Vermeulen, met wie hij elke dag samen naar Rotterdam reisde, maar ook in de kaartclub met onder anderen Luigi Bruins, Daan Bovenberg, Alessandro Damen, Kevin van Diermen en Sander Fischer.

Twee goals in De Kuip
In twee seizoenen speelde Van Weert 70 wedstrijden voor Excelsior, waarin hij 31 keer scoorde. Met 24 doelpunten in de Eredivisie schoot hij zich naar de derde plaats op de eeuwige topscorerslijst van Excelsior in de Eredivisie, achter Henk van Goozen (35 goals) en Michel Beukers (33). Bovendien werd Van Weert na Van Goozen pas de tweede Excelsiorspeler met minstens tien doelpunten in twee verschillende eredivisieseizoenen.

Een van zijn meest gedenkwaardige wedstrijden is die van 22 februari 2015, toen Excelsior in De Kuip op weg leek naar een enorme stunt. Tom van Weert had met twee goals gezorgd voor een 2-0 voorsprong bij rust, maar na een rode kaart van Jurgen Mattheij won Feyenoord de wedstrijd alsnog (3-2). Toch is dit duel een van de meest bijzondere wedstrijden voor Van Weert. “Als je als speler van Excelsior twee doelpunten maakt in De Kuip, vestig je een naam als spits.”

Gevraagd naar zijn hoogtepunten, refereert Van Weert niet aan het bereiken van de halve finale in de KNVB Beker. Excelsior bereikte na 37 jaar weer de halve finale, die met 3-0 verloren ging in Groningen. “Die ervaring was mooi, alleen behaal je geen doelstelling met de beker. Maar ik heb ook het idee dat er meer in had gezeten. We zaten lang in de wedstrijd. Als we tot de 1-0 iets meer bravoure hadden getoond, hadden we daar echt verder mee kunnen komen.”

Ontlading
Aan een andere wedstrijd in het hoge noorden, die bij SC Cambuur in 2016, heeft Van Weert dan weer wel goede herinneringen. Excelsior kreeg het benauwd in de slotweken van het seizoen, maar handhaafde zich rechtstreeks door een 2-0 zege in Leeuwarden. “Dat zijn wedstrijden waar je heel het seizoen naartoe werkt. Als je die doelstelling behaalt, geeft dat zo’n ontlading.”

Dat was inmiddels met Alfons Groenendijk als trainer, die de zomer daarvoor Marinus Dijkhuizen opvolgde. “Er zaten best veel overeenkomsten tussen die twee. Marinus was iets meer van de organisatie en onder Alfons had je meer vrijheden als speler. Hij wilde jongens die zelf het initiatief namen met de durf om te voetballen. Marinus had alles tactisch al meer doordacht en besteedde veel aandacht aan defensief voetbal en druk zetten.”

Voor Groenendijk, onder wie Van Weert eerder al in Den Bosch had gespeeld, leek het loslaten van zijn spelers makkelijker, aangezien Excelsior al een tweede Eredivisieseizoen bezig was. “Ik denk dat hij dacht: het team is niet heel veel veranderd en nu gaan we proberen meer te voetballen en wat hoger op het veld druk zetten. Dat hebben we bij vlagen geprobeerd, alleen bij vlagen kwamen we ook wel achter dat we daar niet altijd goed genoeg voor waren.”

Stap hogerop
De scoringsdrift van Van Weert bleef niet ongezien en al snel genoot hij interesse van andere clubs. Toch koos de aanvaller voor een tweede jaar in Kralingen. “Dan was ik zeker van speeltijd en ik had het idee dat zowel Excelsior als ik nog konden doorgroeien.” Toen hij ook in het tweede seizoen bleef scoren, wist de inmiddels transfervrije Van Weert dat de tijd was aangebroken om de lat hoger te leggen. Hij sprak met een club uit de Tweede Bundesliga, FC Utrecht en FC Groningen en koos voor die laatste.

In tegenstelling tot de toenmalige selectie van Excelsior kwam hij in Groningen terecht in een team met veel nationaliteiten. Hun verhalen en de connectie met andere talen en culturen trokken Van Weerts aandacht en in 2018 koos hij met Aalborg BK voor een buitenlands avontuur. “Denemarken lag in eerste instantie niet in het vooruitzicht, maar uiteindelijk waren we zo ver in de transferwindow dat het snel moest gebeuren en dat de beste optie was.”

Van Weert speelde in drie jaar bij Aalborg, waar sportieve teamprestaties achterbleven. Zijn ploeg kon de favorietenrol in de bekerfinale niet waarmaken en eindigde in twee van de drie seizoenen buiten de geambieerde top-zes. “Maar ik heb daar een prima tijd gehad. Ik heb veel gespeeld, veel doelpunten gemaakt en veel geleerd. Helemaal omdat de helft van die tijd coronatijd is geweest.”

Andere kijk op voetbal
Zo leerde hij dat er ook andere manieren zijn om over voetbal te denken dan de Nederlandse. “In Denemarken was het meer gesloten en ging het vooral om niet verliezen, terwijl je in Nederland vooral twee ploegen hebt die allebei heel graag willen aanvallen en winnen. Maar ook het spelen in andere stadions, het bezoeken van andere steden en omgaan met andere jongens en culturen is leuk en leerzaam.”

Toch was het in weinig te vergelijken met Griekenland, waar Van Weert sinds 2021 speelt. Eerst voor Volos NFC en het grote AEK Athene en inmiddels voor Atromitos FC, dat volgens de spits een soort FC Groningen is. “In Griekenland kwam ik terecht in een mengelmoes van culturen. Noem het maar op, ze kwamen overal vandaan.”

Met zijn 34 jaar zou Van Weert in Nederland veruit de oudste zijn, maar in Griekenland een van de vele dertigplussers. “Je komt hier ook veel meer oudere spelers tegen. Hier zijn ze nog niet zover dat ze denken: we moeten jonge spelers hebben om door te verkopen. Je hebt hier een eigenaar die elke wedstrijd wil winnen en zo hoog mogelijk wil eindigen. Die heeft minder oog voor talenten en voor het doorontwikkelen van spelers. Die wil gewoon spelers hebben die presteren.”

Oude rot
Met meer dan 400 wedstrijden in de benen moet Van Weert voorzichtig gaan nadenken over zijn toekomst. Waar die eindigt en wat er daarna zal gebeuren, weet hij nog niet. Zijn contract in Griekenland, waar hij met zijn vrouw en zoontje woont, loopt nog anderhalf seizoen door en hij heeft het er naar zijn zin. “Ik ben fysiek nog goed. Ik probeer zoveel mogelijk te spelen en te genieten van het leven van voetballer, want het houdt een keer op.”

Het valt te bezien of Van Weert ooit nog op de Nederlandse velden in actie komt. Het is een romantisch beeld om je carrière af te sluiten waar je deze begon, legt hij uit, maar in de praktijk lijkt hem dat niet makkelijk. “Dan kom je in een competitie met veel 21- en 22-jarigen. Ik weet niet of ik mezelf daartussen zie passen. Ik hoor ook van oudere spelers die zijn teruggekeerd dat zij dat lastig vinden. De competitie is heel erg veranderd: alles is eigenlijk gericht op het doorontwikkelen van jeugd. Dan voel je je al snel een heel oude rot.”

De Nederlandse competitie volgen doet Van Weert desondanks nog altijd. Zoals dat automatisch gaat met al zijn oude clubs, ook al kent hij er nog weinig mensen. “Ik weet nog dat ik twee jaar weg was bij FC Groningen en er nog twee jongens zaten waar ik mee had gespeeld. De connecties zijn er niet meer, maar het gevoel van de club eromheen nog wel. Vaak zitten de ‘Mario Meijers’ van deze wereld er nog wel. Dat geeft wat herkenning en dan komen de mooie momenten weer naar boven.”